Sllupcani i Ilirides, qendra e rrezistences kunder armikut. Pas shum vitesh durimi, dhe deshtimit te politikes shqiptare ne Iliride, shqiptaret e Ilirides e pane te nevojshme krijimin e nje strukture ushtarake per ti fituar te drejtat e tyre qe ju takonin ne kete shtet. Paraqitja e Ushtrise Clirimtare Kombetare u be fillimisht ne fshatin Tanushe, me pastaj ne rrethinen e Tetoves dhe me ne fund ne rrethin e Karadakut. Luftetaret zbriten ne fshatrat e komunes se Likoves, ata u pranuan ne fshatin Sllupçan mjaft ngroht, sllupçanasit pa hamendje pranuan ti dalin zot çehtjes kombetare, hoxha i nderuar tash me i ndjere Mulla Jakup Hasipi i cili ishte si nje udheheqes shpirteror i popullates se kesaj ane u tha bashke fshatareve te tije se detyra e tyre ishte te mbronin fshatrat e tyre dhe kurr te mos zmbrapsen. Me 2 maj 2001 u shpall zone e lir ne kete fshat, shteti menjeher lansoi ultimatume qe popullata civile te braktise fshatrat dhe me pastaj te merret nje aksion per likuidimin e luftetareve te UCK-se qe ndodheshin neper fshatrat e rrethit te Kumanoves. Kete deshire armikut nuk ia plotesuan Sllupçanasit, gra, pleq, dhe femij qendruan neper shtepite e tyre. Luftimet filluan menjeher te nesermen ora 15:00 shteti granatonte me aq artileri dhe helikopter qe kishte, madje dhe me aeroplan te tipit "Suhoi" (Ukrainas), fshatrat shqiptare e posaqerisht Sllupçani ishin te rrethuara me tere ushtrin e nje shteti, me qindra tankse e topa, nderkaq luftetaret e UCK-se me armatim ishin te dobet pore morali dhe ideali i tyre i bente me te forte dhe fitimtare, si ne shume luftra tjera te shqiptareve ne anen e armikut mbreteronte heshtje e vdekjes, nderkaq nga ana e luftetareve tane kendohej dhe festohej fitorja e sigurte. Luftetaret tane i perballuan sulmeve me muaj te tere, edhe pse me mjaft probleme dhe ne munges te armeve ata ia dolen ti tregojne botes se jemi komb qe dim te mbrojm votrat tona, treguam se nje fshat shqiptare vlen sa nje shtet i dikujt, me muaj te tere qendruan edhe vet banoret e fshatit, gra dhe femij neper shtepite e tyre, mbijetuan me mungesen e bukes dhe te ujit, qendruan nen rrezikun e granatave qe binin rreshturazi pa nderprere dit e nat, qendruan sepse kishin besim ne luftetaret e UCK-se. Sakrificat ishin te medha duke filluar nga Komandanti Afrim Kalanica i cili ra deshmor i pare ne kete fshat, e deri tek luftetari me i ri Abdyl Mexhid Shahini (14 vjeçar), per komb u sakrifikua dhe familja Zymberi ne shtepine e te cileve ka depertuar nje granate e cila ka shkaktuar 11 te vdekur tegjith gra dhe femij. Me gjithe humbjen e jeterave, plagosjet e shumta dhe shkatrrimin total te shtepive te tyre, vija e frontit nuk levizi kurre, aq me pak morali i luftetareve. Armiku nuk pati sukses ne asnje aksion, saher qe tentuan te hyjn ne fshat, tanksat e tyre mbeteshin rruges, luftetaret qendruan ashtu si askush me pare, arriten te mposhtin nje shtet te tere. Te tronditura bota dhe europa u detyruan te nderhynin per te ardhur deri tek nje zgjidhje e cila do te shkonte pa dyshim ne favor te popullit shqipetare. Rezistenca shqipetare pikerisht ne fshatin Sllupçan deshmoi edhe njehere lashtesin e trojeve tona si dhe themelet qe i kemi ne keto troje, u deshmua se rrenjet i kemi thelle me mijera vjet andaj dhe nuk mund te na levizin madje as te na afrohen. Ashtu  si dhe shum fshatra te tjere te shqipetareve, qe kan themelet e fortesave me te medha dhe me te qendrueshme edhe Sllupçani mbeti mit i qendreses, kala e pa mposhtur, dhe sakrific e fitores per lirine e kombit shqipetar.